ΜΕΡΟΣ Β

Μέρος Β'

Κεφάλαιο 6ο

Η εθνική υπερηφάνεια

Αρχίζοντας να γράφω αυτό το κεφάλαιο σκέπτομαι πόσο θα τρίζουν τα κόκαλα του Λεωνίδα, του Διάκου, του Τσιγάντε και όλων εκείνων που έδωσαν τη ζωή τους για την Ελλάδα, όταν κυκλοφορούν τίτλοι εφημερίδων όπως «Η Νίκη μας έκανε Εθνικά υπερήφανους» και αφορούν σε νίκες ατόμων ή ομάδων σε αθλητικά παιχνίδια.

Είναι τουλάχιστον ιεροσυλία.

Και επειδή δεν θέλω να βάλω το θέμα σε Ελληνική βάση, πρέπει να σημειώσω πως για κάθε λαό υπάρχουν τα αντίστοιχα ονόματα και τα αντίστοιχα γεγονότα. Ίσως πρέπει μάλιστα, ξεφεύγοντας λίγο περισσότερο να εξετάσουμε το ζήτημα πέρα από σύνορα και να μελετήσουμε την ίδια την ουσία της έννοιας Εθνικό σε σχέση με το πανανθρώπινο, αλλά αυτό θα μας πάει ...πολύ μακριά και γι’ αυτό θα το αποφύγω.

Τέλος πάντων το ζήτημα της Εθνικής υπερηφάνειας είναι μεγάλο. Συνδέεται με τα όσα λέγαμε στο προηγούμενο κεφάλαιο για την ομαδοποίηση. Το Έθνος είναι κι' αυτό μια μεγάλη ομάδα, παρά τις ιδιαιτερότητες που έχει.

Όσο κι’ αν είναι απαράδεκτο και απρεπές να συγκρίνονται οι Εθνικοί ήρωες με τους ντοπαρισμένους ή μη αθλητές μας, κάποιοι, και μάλιστα όχι λίγοι αισθάνονται πραγματικά Εθνική υπερηφάνεια για αθλητικά κατορθώματα.

Ασφαλώς το μερίδιο ευθύνης του τύπου και των άλλων ΜΜΕ σ’ αυτό το γεγονός είναι τεράστιο.

Το διαφημιστικό του ΣΕΓΑΣ και του ΟΠΑΠ που κυκλοφόρησε στα κανάλια το Δεκέμβρη 1998 έλεγε ακριβώς αυτό. "Ο στίβος που ξυπνά μέσα μας την εθνική υπερηφάνεια".

Πως λειτουργεί όμως αυτό το συναίσθημα στον ψυχισμό του ατόμου.

Η Εθνική υπερηφάνεια στο μυαλό μας είναι συνδεδεμένη με εξαιρετικές πράξεις και Εθνικά κατορθώματα. Αγώνες για ελευθερία, ανεξαρτησία, αξιοπρέπεια, γεμάτοι με θυσίες και αίμα. Ιδιαίτερα σε μια ιστορία σαν την Ελληνική με χιλιάδες χρόνια αγώνων και με τόσα μοναδικά ηρωικά κατορθώματα η έννοια της Εθνικής υπερηφάνειας είναι φορτισμένη και συγκινησιακά πανίσχυρη. Η Εθνική συνείδηση είναι κάτι που «καλλιεργείται» από τα παιδικά χρόνια. Το Σχολείο αλλά και δεκάδες άλλοι παράγοντες «φροντίζουν» γι’ αυτό. Δεν είναι του παρόντος να αναλυθεί το κατά πόσο αυτό είναι θετικό ή αν θα ήταν καλύτερα να μας έλλειπε πάντως ένα είναι βέβαιο, υπάρχει. Όλοι οι άνθρωποι, σε κάθε λαό, συγκινούνται μπροστά στην Εθνική τους Σημαία και στο άκουσμα του Εθνικού τους Ύμνου. Όλοι είναι έτοιμοι να υποστηρίξουν τους δικούς τους Εθνικούς Ήρωες και να υμνήσουν τους Εθνικούς τους Αγώνες ακόμη και αν ιστορικά υπάρχουν ζητήματα που σηκώνουν κουβέντα. Έτσι είναι, αυτό μάθαμε και καλώς ή κακώς αυτό συμβαίνει.

Σε ένα Εθνικό ξεσηκωμό για την αποτίναξη του ζυγού υπάρχει δίκαιο. Εθνικό δίκαιο όταν ξεσηκωνόμαστε σαν Έθνος εναντίον άλλου Έθνους. Πανανθρώπινο δίκαιο όταν ξεσηκωνόμαστε σαν πολίτες που ζητάμε το αναφαίρετο δικαίωμα της ελευθερίας εναντίον του κατακτητή. Ο αγώνας για την ελευθερία είναι ο δίκαιος αγώνας. Εθνικός ή πανανθρώπινος. Υπάρχει ζήτημα για συζήτηση αλλά δεν είναι του παρόντος.

Τέλος πάντων.

Η αναφορά σε κάθε τι που σχετίζεται με την Εθνική Υπερηφάνεια δημιουργεί ρίγη συγκινήσεων και αισθήματα χαράς, δικαίωσης, υπεροχής και καταξίωσης.

Αυτά τα συναισθήματα είναι τόσο ισχυρά που παραμερίζουν κάθε δυσάρεστο συναίσθημα και κάθε στενάχωρη σκέψη.

Εδώ λοιπόν, είναι η σοφία.

Ένας κόσμος που πάλλεται από Εθνική υπερηφάνεια δεν μπορεί συγχρόνως να διαμαρτύρεται για μικρές καθημερινές σε βάρος του αδικίες. Η διαμαρτυρία αναβάλλεται για αργότερα.

Να λοιπόν το κέρδος.

Να γιατί υποδαυλίζεται έντεχνα η εξύψωση των αθλητικών επιτυχιών σε λόγο πρόκλησης αισθημάτων Εθνικής υπερηφάνειας.

Ποιος κερδίζει, ποιος χάνει;

Τα γνωστά.

Αν το σκεφτούμε λίγο πιο σοβαρά το θέμα είναι βέβαιο ότι... θα μας πιάσουν τα γέλια.

Τα περισσότερα μετάλλια ήρθαν από αθλητές που Ελληνοποιήθηκαν ή παιδιά με Ελληνική καταγωγή που ήρθαν από το εξωτερικό ύστερα από τη μεγάλη πολιτική και οικονομική κρίση που προέκυψε στην Ανατολική Ευρώπη. Ακόμη είδαμε στην Εθνική Ομάδα ποδοσφαίρου τον αξιόλογο έγχρωμο ποδοσφαιριστή Ντανιέλ Μπατίστα. Χωρίς πραγματικά καμιά ρατσιστική διάθεση πρέπει να σημειώσουμε πως οι Έλληνες ανήκουν στην Ινδοευρωπαϊκή λευκή φυλή ενώ ο συμπαθέστατος και ικανότατος Ντανιέλ είναι Αφρικανός. Βέβαια αυτό δεν είναι καθόλου Ελληνικό φαινόμενο. Προηγήθηκαν πολλοί άλλοι, εμείς απλά αντιγράψαμε γνωστές συνταγές. Οι περισσότερες Ευρωπαϊκές εθνικές ομάδες χρησιμοποιούν Αφρικανούς. Την ίδια στιγμή που προσπαθούν να διώξουν τους Αφρικανούς …για λόγους ανεργίας από την άλλη μεριά τους μεταχειρίζονται για να "εξοικονομήσουν" κάποια αθλητική διάκριση.

Για το συλλογικό επίπεδο τώρα, τα πράγματα είναι ακόμη πιο κωμικοτραγικά. Ο Ολυμπιακός αντιμετώπισε στο μπάσκετ τους Αμερικανούς Σικάγο Μπουλς χωρίς κανένα Έλληνα στην σύνθεσή του. Η ΑΕΚ έπαιξε εναντίον της Βίτεσε Ολλανδίας του Νίκου Μαχλά και του Κώστα Χανιωτάκη με τους Μπαμπούνσκι, Ιλιεφ, Γκρέταρσον. Όσο για τον Παναθηναϊκό των Βαντσικ, Βαζέχα, Μικλαντ, Στραντλ, Κόλλα, Ασάνοβιτς, Ντα Σίλβα, Σιμπνιέφσκυ, και Μιλόγεβιτς ή για τον περσινό Ολυμπιακό των Ιβιτς, Σαμπανάτσοβιτς, Μπάντοβιτς, Βαρεσάνοβιτς, Τζώρτσεβις, Γκόγκιτς και Οφορίκουε, τι να πει κανείς τίποτα.

Εθνική Υπερηφάνεια με… ξένα κόλυβα. Αφού ο Παναθηναϊκός, η ΑΕΚ και ο Ολυμπιακός είναι Ελληνικές ομάδες, άρα και η τιμή και η δόξα είναι δική μας.

Κι αν ο Κολοκοτρώνης μας κοιτάζει αυστηρά δε βαριέσαι.

Ποτέ δε διαβάσαμε τι γράφει στη βάση του αγάλματός του στην οδό Σταδίου.

Έφιππος χωρεί γενναίε στρατηγέ ανά τους αιώνας

Διδάσκων τους λαούς πως οι δούλοι γίνονται ελεύθεροι.

Και μη μου πείτε πως ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης ήταν Αρβανίτης, ούτε ότι ο Οδυσσέας Ανδρούτσος ήταν μουσουλμάνος. Πραγματικά έτσι είναι, όμως αυτοί τουλάχιστον απέδειξαν πόσο αγαπούσαν την ελευθερία και τον τόπο τους. Το να είσαι Έλληνας, ή καλύτερα το να είσαι πατριώτης και αγωνιστής δεν είναι μόνο θέμα καταγωγής, εξαρτάται κύρια από τι κάνεις για το τόπο σου, για τους συνανθρώπους σου. Αυτό όμως θα το αφήσουμε γιατί πραγματικά είναι… άλλου παπά ευαγγέλιο.

Πίσω στα Περιεχόμενα

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση με την παράκληση-προϋπόθεση να αναφέρεται η πηγή