ΜΕΡΟΣ Β

Μέρος Β'

Κεφάλαιο 7ο

Ιδέες για κοινωνική επαγγελματική αποκατάσταση

Το ζήτημα της εργασίας και συνεπώς της επαγγελματικής αποκατάστασης περνά μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα περίοδο στις μέρες μας.

Πολλοί μιλούν για το «Τέλος της εργασίας». Και είναι αλήθεια πως οι αλλαγές που συντελούνται καθημερινά σ’ αυτό το χώρο είναι δραματικές.

Η τεχνολογία εισβάλλει στην παραγωγή και περιορίζει τις ανάγκες σε ανθρώπινη συμμετοχή. Η ανεργία αυξάνεται και οι προβλέψεις που γίνονται για το μέλλον προκαλούν ρίγος. Αν το επί πρόσθετο κέρδος από την υπερπαραγωγή που θα προκύψει λόγω τις ολοένα αυξανόμενης συμμετοχής σ’ αυτήν των μηχανών στη θέση των εργατών, καταλήξει στα χέρια των κεφαλαιοκρατών θα εμφανιστούν δυσεπίλυτα προβλήματα, φτώχεια και ανεργία. Μια εντυπωσιακή αύξηση της ανεργίας και της μείωσης της αγοραστικής δυνατότητας του εισοδήματος των εργαζομένων θα αυξήσει παράλληλα την εγκληματικότητα. Η κοινωνική δομή θα κινδυνέψει και αυτό ενοχλεί τους «κατέχοντες» παρά το ότι θα «χτυπήσει» κυρίως τους «μη-κατέχοντες». Ο εργαζόμενος είναι παράλληλα και καταναλωτής, συνεπώς μια ενδεχόμενη αδυναμία του να καταναλώνει δημιουργεί πρόβλημα στη διάθεση των προϊόντων του παραγωγού που συγχρόνως είναι και ο εργοδότης του.

Αυτά είναι πράγματα γνωστά και χιλιοειπωμένα.

Οι υπάρχουσες διαφορές θα μεγαλώσουν και στο αυριανό «μοντέλο» οι «κατέχοντες» θα είναι λιγότεροι ενώ οι υπόλοιποι θα γίνουν ακόμη περισσότεροι. Η διαφορά μεταξύ τους θα αυξηθεί και αν κάποιος τα καταφέρει να «ανήκει» στους προνομιούχους θα περνά «βασιλικά» αλλιώς …άστα να πάνε στο διάβολο.

Η μισθωτή εργασία δεν είναι τρόπος που προσφέρει ένα καλό εισόδημα, αυτό είναι γνωστό, και τα παραδοσιακά ελεύθερα επαγγέλματα δυστυχώς δεν πάνε καλά. Το χρηματιστήριο βέβαια είναι μια λύση, όμως κάποιοι που ξέρουν περισσότερα υποστηρίζουν ότι είναι «τζόγος» και ότι «στο τέλος ξυρίζουν το γαμπρό».

Τι θα κάνουμε λοιπόν με το παιδί μας, τι θα του απαντήσουμε όταν έρθει η ώρα του επαγγελματικού προσανατολισμού ;

Όταν το παιδί μας μαθαίνει και ακούει για τις αμοιβές των αθλητών και των άλλων περί τον αθλητισμό κινουμένων, πως θα το πείσουμε να επιλέξει τη νομική, την ιατρική ή οποιοδήποτε επιστημονικό ή παραγωγικό κλάδο ;

Δεν είναι εύκολο. Τα πρότυπα που έχει ήδη αναπτύξει, οι «ήρωες» που έχει καθιερώσει στο μυαλό του βρίσκονται αλλού.

Άλλωστε γιατί να μην αναζητά κάτι που θα είναι ευχάριστο, θα έχει κοινωνική αποδοχή και θα προσφέρει πάρα πολύ μεγάλες απολαβές ;

Το γεγονός ότι αυτά κοστίζουν και θα πρέπει να κάνει «υποχωρήσεις» σε διάφορους τομείς, ακόμη και στην υγεία του, είναι κάτι που δεν το σκέπτεται κανείς στην αρχή. Στην αρχή φαίνονται μόνο τα καλά. Και τα καλά είναι αυτά που βλέπουμε στην τηλεόραση.

Έτσι είναι φυσικό τα παιδιά σήμερα να αναζητούν διέξοδο επαγγελματικής αποκατάστασης στον αθλητισμό.

Αυτό βέβαια έχει επιπτώσεις και στα ίδια αλλά και στους υπόλοιπους.

Οι επιπτώσεις στα ίδια οφείλονται στο ότι δεν μπορούν να γίνουν όλοι πρωταθλητές. Αυτοί που τελικά το καταφέρνουν είναι ελάχιστοι, οι υπόλοιποι απλώς καταλαβαίνουν αργά ότι …έχασαν και τότε η επιστροφή στην πεπατημένη είναι δύσκολη. Συνήθως καταλήγουν σε κάποια παρα-αθλητική μίζερη απασχόληση πολύ μακριά από εκείνο που ονειρεύτηκαν ή σε κάποια απασχόληση που δεν απαιτεί εξειδικευμένα προσόντα, δηλαδή ...στον πάτο.

Όσο γι’ αυτούς που θα τα «καταφέρουν», τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα καθώς σχεδόν όλοι θα χρειαστεί να κάνουν πράγματα εναντίον του εαυτού τους σε πολλά επίπεδα. Από την υγεία τους μέχρι την αξιοπρέπειά τους.

Οι επιπτώσεις στους υπόλοιπους οφείλονται στο ότι όλα αυτά τα παιδιά βγήκαν από την παραγωγική διαδικασία και τελικά δεν μπόρεσαν να συνεισφέρουν στην κοινή προσπάθεια για πραγματική βελτίωση του εθνικού εισοδήματος κι όλων όσων αυτό συνεπάγεται.

Με άλλα λόγια, η στροφή προς τον αθλητισμό ως χώρο επαγγελματικής αποκατάστασης έχει σαν αποτέλεσμα τη δημιουργία προσωπικών κινδύνων κι αδιεξόδων αλλά και την συνολική καθυστέρηση στην ανάπτυξη της κοινωνίας μέσα στην οποία αυτά τα άτομα ζουν.

Θα μου πείτε, τι να κάνουμε, στην ελεύθερη αγορά, στην κοινωνία της αφθονίας και στα χρόνια της κατανάλωσης, δεν γίνεται αλλιώς.

Κι’ όμως γίνεται. Και πρέπει να γίνει. Γιατί αν δε γίνει, αυτό που έρχεται θα αποτελέσει για όλους μια έκπληξη πολύ πιο δυσάρεστη από ότι φανταζόμαστε.

Στο κάτω- κάτω υπάρχουν και κάποια σημαντικότερα πράγματα σ’ αυτή τη ζωή από ένα γρήγορο αυτοκίνητο κι ένα εξώφυλλο σε κάποιο βδομαδιάτικο περιοδικό.

Αν τελικά η καταξίωσή μας εξαρτάται από το αυτοκίνητο που έχουμε, θα πρέπει να αναρωτηθούμε πόσο αξίζουμε χωρίς το αυτοκίνητο.

Πίσω στα Περιεχόμενα

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση με την παράκληση-προϋπόθεση να αναφέρεται η πηγή