ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Επίλογος

Όταν αρχίζεις να γράφεις πιστεύεις ότι έχεις να πεις, να αποκαλύψεις, κάτι καινούργιο. Φτάνοντας στο τέλος βρίσκεις ότι όλα έχουν γραφτεί, όλα έχουν ανακαλυφτεί. Όσο πιο πολύ "ψάξεις" το θέμα σου, τόσο περισσότερο διαπιστώνεις αυτή την αλήθεια.

Τότε μπαίνει το ερώτημα. Γιατί πρέπει να γραφτεί ένα ακόμη βιβλίο όταν το θέμα είναι γνωστό και αναλυμένο ;

Υπάρχει απάντηση.

Ίσως γιατί κάθε φορά κάτι καινούργιο έρχεται να προστεθεί σε εκείνα που υπάρχουν.

Ίσως γιατί ο διαφορετικός τρόπος που γράφονται τα ίδια πράγματα, είναι σημαντικός για την ευαισθητοποίηση των διαφορετικών αναγνωστών που θα το διαβάσουν.

Ίσως γιατί εκτός από τα δεδομένα υπάρχει αρκετός χώρος για διαφορετικές προσεγγίσεις των αιτίων και των αποτελεσμάτων.

Ίσως γιατί στο τέλος είναι πια αργά για να κάνει κανείς πίσω σε κάτι που δούλεψε με φροντίδα, για κάτι που αγάπησε και κόπιασε γι' αυτό.

«Το ύφος δεν είναι διόλου, όπως πιστεύουν ορισμένοι, διακοσμητικό στοιχείο, ούτε καν είναι ζήτημα τεχνικής. Το ύφος είναι -όπως και το χρώμα για τους ζωγράφους-ένα γνώρισμα της θέασης, το φανέρωμα του ιδιαίτερου κόσμου τον οποίο βλέπει ο καθένας από εμάς και δεν βλέπουν οι υπόλοιποι. Η τέρψη που μας προσφέρει ένας καλλιτέχνης είναι ότι μας κάνει να γνωρίζουμε έναν ακόμη κόσμο» (Μαρσέλ Προύστ Εφημ. LeTemps 1913)

Έτσι λοιπόν.

Ορθά κοφτά και χωρίς μασημένες κουβέντες.

Ο αθλητισμός όπως εξελίχτηκε σήμερα δεν έχει καμιά σχέση με τον τιμημένο αρχαίο πρόγονό του, ούτε με τις παραινέσεις των αρχαίων μεγάλων παιδαγωγών.

Ο πρωταθλητισμός όπως είναι ο σωστός όρος είναι υπόθεση άσχετη με τον αθλητισμό και με τα όποια θετικά για το σώμα και το νου εμπεριέχει η γύμναση και η καλή φυσική κατάσταση.

Οι πρωταθλητές, άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο, με ελάχιστες ίσως εξαιρέσεις, χρησιμοποιούν «βοηθήματα».

Τα «βοηθήματα», νόμιμα ή παράνομα, βλάπτουν σοβαρά την υγεία και βάζουν σε κίνδυνο τη ζωή.

Το παιδί που γυμνάζεται στο γήπεδο ή το γυμναστήριο της γειτονιάς δεν κινδυνεύει καθόλου, αντίθετα έχει να κερδίσει πολλά. Αυτό το παιδί «κάνει» Αθλητισμό με άλφα κεφαλαίο, φτάνει να καταλάβει πως το «κέρδος» δεν είναι η νίκη αλλά η συμμετοχή.

Οι «φίλαθλοι» συμμετέχουν εκδηλώνοντας σειρά συναισθημάτων κατά περίπτωση (χαρά , λύπη, θυμό, οργή, υπερηφάνεια) όχι προς την κατεύθυνση της εξυπηρέτησης των συμφερόντων τους αλλά προς τα «συμβαίνοντα» στα αθλητικά παιχνίδια, με αποτέλεσμα την αδρανοποίηση των πολιτικών και κοινωνικών διεκδικήσεων, της κοινωνικής και πολιτιστικής προόδου.

Οι φίλαθλοι ομαδοποιούνται όχι σε ομάδες πολιτικών ή κοινωνικών διεκδικήσεων αλλά σε ομάδες αθλητικών συλλόγων με προφανή αρνητικά για τους ίδιους αλλά και για την κοινωνία αποτελέσματα.

Οι ατέλειωτες ώρες τηλεοπτικών αθλητικών μεταδόσεων περιορίζουν σημαντικά τον ελεύθερο χρόνο των πολιτών, το χρόνο για μελέτη και ενημέρωση, με αποτέλεσμα την «στασιμότητα» στην πολιτιστική και στην πολιτική εξέλιξη των πολιτών και της κοινωνίας.

Ένα κολοσσιαίο οικονομικό παιχνίδι «παίζεται» γύρω από τα αθλητικά γεγονότα.

Τολμηρή αλλά όχι αμελητέα είναι η υπόθεση ότι σοβαρά «παιχνίδια» πολιτικών σκοπιμοτήτων «παίζονται» παράλληλα.

«Νέα» μοντέλα και νέα πρότυπα παρουσιάζονται. Πρότυπα που προτείνουν ως σημαντικό μόνο το σωματικό σφρίγος και όπου οι πνευματικές αξίες, ο πολιτισμός και η μόρφωση δεν έχουν θέση.

Ένα ιδιόρρυθμο star system αναπτύσσεται.

Ιδέες όπως, η οικονομική αποκατάσταση είναι εύκολη μέσα από την ειδίκευση στα αθλητικά παιχνίδια και χωρίς αυτό που ξέρουμε σαν «δουλειά» , ευδοκιμούν.

Για όλα αυτά, ή τουλάχιστον για όλα αυτά, ο αθλητισμός σήμερα, που μόνο αθλητισμός δεν μπορεί να ονομάζεται, θέλουμε δε θέλουμε,

είναι δημόσιος κίνδυνος.

Πίσω στα Περιεχόμενα

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση με την παράκληση-προϋπόθεση να αναφέρεται η πηγή