-Κύριοι συνάδελφοι είναι απολύτως σαφές ότι βρισκόμαστε ενώπιον μιας εξαιρετικής περιπτώσεως.

Ο καθηγητής νευρολογίας Αριστομένης Γαλανός απευθυνόταν σε μια ομάδα έξι συναδέλφων του από τα μεγαλύτερα Πανεπιστήμια του κόσμου.

-Θα ασχοληθούμε με την περίπτωση του Θεμιστοκλή Μελά. Ο ασθενής, αν μπορώ δηλαδή να χρησιμοποιώ αυτόν τον όρο, είναι μια μοναδική περίπτωση, τουλάχιστον εξ όσων γνωρίζω από την πείρα μου αλλά και από την γνωστή διεθνή βιβλιογραφία.

Όπως έχετε ήδη ενημερωθεί, η ιδιαιτερότητά του έγκειται στο ότι αδυνατεί να συγκρατηθεί και να μην εκφράσει τις σκέψεις του χωρίς περιορισμούς. Αυτό ακριβώς που σκέπτεται το λέει.

Το γεγονός αυτό δημιουργεί αφ’ ενός δυσφορία στους συνομιλητές του και αφ’ ετέρου του στερεί το περιθώριο να οργανώνει τα λεγόμενά του ώστε να εξυπηρετεί τα δικά του συμφέροντα. Το αποτέλεσμα αυτών είναι να έχει αποκοπεί από τον κοινωνικό του περίγυρο και να αδυνατεί να ασκήσει το λειτούργημά του. Όπως σας έχω ήδη ενημερώσει είναι συνάδελφος!

Ενεργήσαμε μια σειρά σχολαστικών εξετάσεων και είχαμε κάποια ευρήματα το σπουδαιότερο των οποίων είναι ότι, παρατηρήθηκε μια διαφορά στη δραστηριότητα περιοχών του βρεγματικού λοβού σε σχέση με εκείνη άλλων ατόμων-μαρτύρων και εικάζουμε ότι σχετίζεται με την μετάδοση των πληροφοριών προς κεντρικότερα σημεία του εγκεφάλου για επεξεργασία. Έτσι οι πληροφορίες δεν αξιολογούνται σε σχέση με άλλα δεδομένα και δεν είναι δυνατή η εξαγωγή συμπερασμάτων που θα εξυπηρετούσαν το άτομο. Αποτέλεσμα, το άτομο εκφράζεται ευθέως ως προς τα ερεθίσματα της μοναδικής πληροφορίας και λέει εκείνο ακριβώς που σκέπτεται χωρίς κανένα περιορισμό. Λεπτομέρειες  έχετε ήδη λάβει μαζί με την πρόσκληση για την σημερινή μας συνάντηση.

Σταμάτησε, έπιασε το ποτήρι που βρισκόταν πάνω στην έδρα και ήπιε μια γουλιά νερό.

-Παρακαλώ τις τοποθετήσεις σας για να προχωρήσουμε την συζήτηση, συμπλήρωσε.

Ο καθηγητής Μάζαρυκ του Πανεπιστημίου της Πράγας μίλησε πρώτος.

-Γνωρίζουμε αν αυτή η συμπεριφορά υπήρχε από την παιδική ηλικία ή αν αναπτύχθηκε αργότερα; Δυσκολεύομαι να δεχτώ ότι λειτουργώντας με αυτόν τον τρόπο κατόρθωσε να σπουδάσει την Ιατρική επιστήμη.

-Εύλογη η ερώτηση κύριε καθηγητά, απάντησε ο καθηγητής Γαλανός, είναι γεγονός ότι αυτή η συμπεριφορά είναι πρόσφατη. Είναι υπόθεση των τελευταίων δέκα μηνών και δεν υπάρχουν σημαντικά γεγονότα τα οποία θα μπορούσαν να ενοχοποιηθούν για να δικαιολογηθεί αυτή η μεταστροφή.

Ο καθηγητής Μάγιερ του Κολούμπια μίλησε αμέσως μετά.

-Αγαπητοί συνάδελφοι, είναι τραγική ειρωνεία να μελετάμε την περίπτωση ενός ανθρώπου, που το πρόβλημά του είναι η απόλυτη ειλικρίνεια. Μια ειλικρίνεια που καθίσταται αβάσταχτη για τον ίδιο. Αναρωτιέμαι ποιος τελικά έχει το πρόβλημα, εκείνος ή όλοι εμείς;

Κύριε Γαλανέ, συνέχισε απευθυνόμενος στον ομιλητή, θα ήθελα κάποιες πληροφορίες για την καθημερινότητα του ατόμου αυτού. Για το πώς ανακύπτουν οι δυσχέρειες και πως τις αντιμετωπίζει ο ίδιος.

-Θα συμφωνήσω μαζί σας κύριε καθηγητά, απάντησε ο καθηγητής Γαλανός, όπως φαντάζομαι και όλοι οι παριστάμενοι. Αυτή είναι η κυρίαρχη σκέψη από την στιγμή που αναλάβαμε αυτήν την περίπτωση. Όσον αφορά την ερώτησή σας, θα πρέπει να σας πληροφορήσω ότι παρά τις επίμονες αιτήσεις μου ο υπό μελέτη συνάδελφός μας αρνήθηκε πεισματικά να παρουσιαστεί ενώπιόν σας. Δεν επιθυμεί να συναντάται με κανένα απολύτως. Ζει πλήρως απομονωμένος. Τώρα, από όσα μπόρεσα να συλλέξω από τις επικοινωνίες που είχα μαζί του, όταν συναντούσε μια ωραία γυναίκα, αντί να της πει κάποια κολακευτικά λόγια και να την προσκαλέσει σε ένα δείπνο, της έλεγε χωρίς περιστροφές κάτι όπως «μ’ αρέσεις, θέλω να σε βάλω στο κρεβάτι και να σε ……». Φαντάζεστε την αντίδραση της γυναίκας και την αποτυχία ως προς την επιδίωξη του ανθρώπου μας. Άλλη περίπτωση. Στο χώρο εργασίας. Ασθενής κυρία παραπονείται για πονοκεφάλους και εκείνος της λέει, «Εμ, τι περιμένεις. Αφού όλη μέρα μαλακίζεσαι στην τηλεόραση και δεν πας να βρεις κανένα να σε πηδήξει, τι θες να σου κάνω εγώ; Πάρε τα ηρεμιστικά σου και άντε πάρε δρόμο». Καταλαβαίνετε ότι δεν μπορεί πλέον να ασκήσει την Ιατρική.

Ο καθηγητής Ράσελ του Πανεπιστημίου της Βιέννης σήκωσε το χέρι του και ρώτησε:

-Πως σκοπεύετε να αντιμετωπίσετε το περιστατικό;

-Μια σκέψη, απάντησε ο καθηγητής Γαλανός, είναι να επιχειρήσουμε να επανενεργοποιήσουμε με ηλεκτρικά φορτία την δυσλειτουργούσα περιοχή του εγκεφάλου, προσδοκώντας να αποκατασταθεί η λειτουργία της. Αν και δεν υπάρχει σχετικό προηγούμενο, ίσως αυτό θα αποτελούσε μια λύση. Ομολογώ ότι δεν έχουμε σκεφτεί κάτι άλλο και γι’ αυτό συγκάλεσα αυτή τη συνάντηση. Θα  ήθελα τη συνδρομή σας και τις ιδέες σας.

Ο καθηγητής Γαλανός περίμενε μερικά λεπτά.

Κάποιοι ψιθύριζαν με τους διπλανούς τους, κανείς όμως δεν είχε να προτείνει κάτι.

-Αντιλαμβάνομαι τη δυσκολία σας να τοποθετηθείτε και γι’ αυτό έχω ετοιμάσει για καθένα σας ένα πλήρη φάκελο με όλα τα στοιχεία που διαθέτουμε και με τα τελευταία ευρήματα από τις εξετάσεις που κάναμε, ώστε να μπορέσετε να τα επεξεργαστείτε με την ησυχία σας και, αν δεν έχετε αντίρρηση, μπορούμε να συναντηθούμε ξανά ύστερα από μερικές εβδομάδες και να συζητήσουμε επί των συμπερασμάτων που θα έχουν προκύψει.

Η σύσκεψη τελείωσε επισήμως, αν και οι κατ’ ιδίαν συζητήσεις που ακολούθησαν κράτησαν αρκετά.

Περπατούσε αργά στον τσιμεντένιο διάδρομο του μικρού άλσους. Ήταν σούρουπο όμως η Αυγουστιάτικη ζέστη δεν είχε υποχωρήσει.

Έφτασε στο παγκάκι στην μέση του άλσους όπου τελευταία συνήθιζε να  κάθετε για λίγο.

Κάθισε κι άναψε ένα τσιγάρο.

Δυο λεπτά μόνο είχαν περάσει και στο βάθος του τσιμεντένιου διαδρόμου φάνηκε μια γυναικεία σιλουέτα που προχωρούσε προς το παγκάκι του.

Πλησίασε και κάθισε στην άλλη άκρη του πάγκου.

Εκείνος την κοίταξε και έκανε την κίνηση που συνήθιζε, με το χέρι του έκλεισε το στόμα του. Αυτό είχε βρει σαν λύση για να μην μιλάει και να μην έχει προβλήματα.

Τότε έκπληκτος είδε κι εκείνη να κάνει την ίδια ακριβώς κίνηση.

Τα βλέμματά τους έμειναν καρφωμένα του ενός στα μάτια του άλλου γεμάτα έκπληξη.

Ύστερα από αρκετά δευτερόλεπτα αμηχανίας εκείνος με το ελεύθερο χέρι του έκανε ένα νόημα σαν να έλεγε, μήπως φοβάσαι να μιλήσεις για να μην…

Εκείνη του έγνεψε καταφατικά με το κεφάλι της.

Εκείνος κούνησε το κεφάλι του δεξιά αριστερά σαν να έλεγε, δεν το πιστεύω.

Τότε εκείνη μίλησε.

-Είμαι μόνη και θέλω τώρα ερωτική συντροφιά.

Τον κοίταξε και στο βλέμμα της φαινόταν πως περίμενε μια απορριπτική γκριμάτσα ή μια έκφραση που θα μεταφραζόταν σε κάτι όπως «τυχερός είμαι με την πουτανίτσα». Αντίθετα, είδε στο πρόσωπό του μια έκφραση ανακούφισης.

-Έχουμε το ίδιο θέμα, της απάντησε μειδιώντας, λες κι εσύ ακριβώς αυτό που σκέπτεσαι χωρίς να το επεξεργάζεσαι.

-Ναι, του απάντησε μονολεκτικά.

Σηκώθηκε και της πρότεινε το χέρι του.

-Έλα, της είπε, πάμε. Δεν φανταζόμουν πως υπάρχεις όμως τώρα που σε βρήκα ξέρω πως δεν είμαι μόνος.

Εκείνη σηκώθηκε και του είπε:

-Με λένε Ιουλία.

Ύστερα κρεμάστηκε στο λαιμό του και άρχισε να τον φιλάει σαν να ήθελε να τον κατασπαράξει.

Ο καθηγητής Αριστομένης Γαλανός μάταια περίμενε τον Θεμιστοκλή Μελά στο επόμενο ραντεβού τους. Εκείνος δεν ξαναφάνηκε ποτέ.