ΤΡΟΧΑΙΑ ΑΤΥΧΗΜΑΤΑ

...φαρισαϊσμός ή ανικανότητα

Θεόδωρος Ν. Καστρινός

13 Νοεμβρίου 1999

Βαρέθηκα πια ν’ ακούω και να βλέπω δηλώσεις αρμοδίων και υπευθύνων ύστερα από «εξόδους» για τα τροχαία.

Σιχάθηκα κυριολεκτικά να βλέπω το δακρύβρεκτο ύφος των  τηλεπαρουσιαστών που αναγγέλλουν τον αριθμό των θυμάτων, υποθέτοντας ασφαλώς πως πριν λίγη ώρα μάλλον έτριβαν τα χέρια τους καθώς όπως είναι γνωστό, περισσότερο αίμα σημαίνει μεγαλύτερη τηλεθέαση.

Παρανοώ στην ιδέα ότι δεν βρίσκεται ούτε ένας να πει τα πράγματα με το όνομά τους. Να θυμώσει και να διαμαρτυρηθεί.

Είναι γεγονός ότι μας έχουν πείσει πως για τα τροχαία φταίνε δυο πράγματα. Η υπερβολική ταχύτητα και το αλκοόλ. Όποιον και να ρωτήσετε αυτό θα σας απαντήσει.

Και που να πάρει και να σηκώσει, δεν είναι έτσι.

Ο πρώτος, ο κύριος και ο μεγάλος ένοχος είναι το κράτος. Αυτό το ανάλγητο και αδιάφορο κράτος που δεν τολμά να πάρει ούτε τις ευθύνες του.

Ποτέ δεν ακούσαμε πως για τα ατυχήματα φταίνε τα ατέλειωτα έργα βελτίωσης των εθνικών δρόμων που σαν το γεφύρι της Άρτας φαίνεται ότι δεν θα τελειώσουν ποτέ. Έργα που γίνονται χωρίς προβλέψεις και που επεμβαίνουν περιορίζοντας ασφαλώς πέρα από το αναγκαίο στη χωρητικότητα του δικτύου. Εθνική οδός σημαίνει πρώτα από όλα διασφάλιση αποφυγής μετωπικών συγκρούσεων, δηλαδή τσιμέντινο στηθαίο στη μέση του δρόμου. Όταν αυτό ακυρώνεται λόγω έργων κάθε 30 χιλιόμετρα τότε ο δρόμος πρέπει να λέγεται εθνική καρμανιόλα.

Μη μου πείτε πως οι δρόμοι χρειάζονται συνεχή βελτίωση. Αυτό το ξέρουμε. Υπάρχουν όμως πολλοί τρόποι για να γίνεται αυτή η δουλειά. Το να βάζει ο εργολάβος ταμπελίτσες όπου του αρέσει δημιουργώντας επικίνδυνες παρακάμψεις σίγουρα δεν είναι ο καλύτερος τρόπος.

Πάμε πάρα κάτω.

Υπάρχουν νόμοι και κώδικας οδικής κυκλοφορίας που ΔΕΝ τηρούνται. Εδώ η ευθύνη είναι αποκλειστικά στο κράτος. Όλα τα ατυχήματα που γίνονται από αυτές τις αιτίες πρέπει να χρεώνονται στο κράτος.

Το κράτος οφείλει να βρει τρόπους να ελέγξει την υπερβολική ταχύτητα και τους μεθυσμένους οδηγούς. Το πως θα το κάνει είναι πρόβλημά του. Να κόψει το κεφάλι του να το κάνει. Ο πολίτης πρέπει να αισθάνεται ασφαλής, το δικαιούται. Ο μεθυσμένος ή ο πυροβολημένος κύριος Τίποτα που τρέχει για να αποδείξει πως είναι κάποιος, σπάνια σκοτώνεται μόνος του. Συνήθως σκοτώνει και κάποιους άλλους που δεν χρωστάνε τίποτα. Αν το κράτος πρέπει να πάρει μέτρα καταστολής και μάλιστα δρακόντεια για να διασφαλίσει το δικαίωμα στη ζωή αυτών των άλλων που είναι πολίτες του, οφείλει να το κάνει. Αν πρέπει να ξεχάσει τη βολική λογική των υψηλών προστίμων και να επιβάλλει ισόβια αφαίρεση άδειας οδήγησης και πολύ βαριές ποινές φυλάκισης χωρίς εξαγορά, να το κάνει.

Και όχι μόνο σ’ αυτές τις περιπτώσεις, αλλά και σε άλλες.

Υπάρχει διάταξη που επιβάλλει την κυκλοφορία των βαρέων οχημάτων και των λεωφορείων στη δεξιά λουρίδα κυκλοφορίας. Η διάταξη δεν τηρείται. Το ξέρουμε όλοι. Τα φορτηγά και τα λεωφορεία κινούνται όπου θέλουν και κανείς δεν τα σταματά.

Ακόμη για τα βαρέα οχήματα υπάρχουν όρια ταχύτητας. Δεν τηρούνται. Το ξέρουμε όλοι κι αυτό. Κανείς δεν ενδιαφέρεται.

Υπάρχουν δεκάδες οχήματα που αφήνουν στο διάβα τους λάδια, χώματα, χορτάρια και κάθε λογής υλικό πάνω στο οδόστρωμα στήνοντας θανατηφόρες παγίδες για όσους ακολουθούν. Νόμος υπάρχει αλλά δε βαριέσαι. Ο σκοτωμένος δεν μπορεί να πει τι βρήκε μπροστά του και έχασε τον έλεγχο. Τα αίτια θα τα αναλύσει ο ειδικός και θα μας πει πως έφταιγε η υπερβολική ταχύτητα.

Τουλάχιστον ένα στα τέσσερα οχήματα που κυκλοφορούν έχουν απορυθμισμένα ή εντελώς κατεστραμμένα φώτα. Αυτό κι αν είναι αιτία ατυχήματος τη νύχτα, αλλά δε βαριέσαι. Νόμος υπάρχει, κανείς δεν ασχολείται.

Για το επαρχιακό οδικό δίκτυο όσα και να πει κανείς θα είναι λίγα. Διαλυμένα οδοστρώματα, ανεπαρκής έως ανύπαρκτη σηματοδότηση, δέντρα που κλείνουν τη θέα, πινακίδες που καλύτερα να μην υπήρχαν καθόλου. Και όχι μόνο αυτό. Εκατοντάδες γεωργικά μηχανήματα και κάθε λογής οχήματα που δεν θα έπρεπε να κυκλοφορούν σε δρόμους αλλά μόνο σε χωράφια, κυκλοφορούν ανενόχλητα.

Με αυτά δεν ασχολείται κανείς. Όλα αυτά έχουν θεωρηθεί δεδομένα και τελικά έχουν γίνει αποδεκτά.

Όσα και να γράψει κανείς πάλι δε θα είναι αρκετά. Πάλι η εικόνα δεν θα έχει αποσαφηνιστεί.

Το φαρισαϊκό ή ανίκανο κράτος δεν θα νοιώσει το αυτί του να ιδρώνει.

Οι αρμόδιοι θα συνεχίσουν με επισημότητα να κάνουν τις ίδιες απαράδεκτες δηλώσεις και ο πολίτης θα συνεχίσει να πληρώνει το φόρο αίματος στην άσφαλτο.

Οι εργολάβοι θα συνεχίσουν να καθυστερούν τα έργα για να πετυχαίνουν αναπροσαρμογές στις αμοιβές τους.

Οι επαγγελματίες οδηγοί των φορτηγών και των λεωφορείων θα συνεχίσουν να είναι «μάγκες».

Οι μεθύστακες και οι πυροβολημένοι θα συνεχίσουν να σκοτώνουν και να σκοτώνονται.

Οι λακκούβες, τα λάδια και τα χώματα θα συνεχίσουν να γεμίζουν τους δρόμους.

Οι επαρχιακοί δρόμοι θα συνεχίσουν να αποτελούν θανατηφόρες παγίδες.

Η αστυνομία θα συνεχίσει να «κόβει» κλήσεις για παράνομο παρκάρισμα, κι εμείς θα συνεχίσουμε να βλέπουμε τα υποκριτικά θλιμμένα πρόσωπα των τηλεπαρουσιαστών να αναγγέλλουν τους αριθμούς των θυμάτων.

Έτσι πρέπει και έτσι συμβαίνει.

Αυτό μας αξίζει και αυτό έχουμε. Αν αξίζαμε κάτι περισσότερο θα το είχαμε ζητήσει και θα το είχαμε επιβάλλει.

Τελεία και παύλα.